Nerveus
“Wat vonden we het bijzonder toen we voor het eerst met Nederlanders een avondmaaltijd aten hier in het azc in Assen. Het was een initiatief van het COA. Een Meet & Eat heet het: bewoners koken en Assenaren komen hier eten. Van tevoren waren we behoorlijk nerveus. We hadden nog nooit gepraat met Nederlanders. Zouden ze ons wel aardig vinden? Toen we na afloop naar onze kamer liepen, was die angst verdwenen.”
Teruggestuurd
“We wonen hier sinds begin 2019, maar zijn al lang onderweg. In 2007 vluchtten we vanuit Bagdad in Irak naar de Jordaanse hoofdstad Amman. Daar wilden we via de Verenigde Naties asiel aanvragen in de VS. Maar die procedure verliep langzaam. Toen president Trump in 2016 aan de macht kwam, waren onze kansen verkeken. We vluchtten naar Duitsland, maar na acht maanden stuurden zij ons terug. Want Nederland was het eerste EU-land waar we als vluchtelingen waren binnengekomen. Na een week in Ter Apel kwamen we hier in Assen terecht.”
Vrijwilligerswerk
“We waren nog maar drie dagen in Assen, toen Seleen al kon beginnen op de basisschool bij het azc. Dat het zo snel kon, was een enorme opsteker na Duitsland. Seleen praat intussen steeds beter Nederlands. Bij mijn zoons, vrouw en mij gaat dat langzamer. En jammer genoeg zijn er wachtlijsten voor de cursus Basaal Nederlands. Maar door mijn vrijwilligerswerk pik ik wel Nederlands op. Elke donderdag werk ik met mijn zoon Arkan in de bloemkassen bij Veenhuizen. Mijn vrouw staat drie keer per week in de azc-crèche en is ook actief in het vrouwenwerk. En Sinan werkt op donderdagavond in een sportschool in Assen. Dat vrijwilligerswerk heeft het COA voor ons geregeld.”
Wijze mannen
“De avonden hier verlopen vaak volgens een vast patroon. Rond vijf uur eten we samen en drinken we thee. Daarna wandel ik naar de zwarte banken naast de receptie waar ik tot laat in de avond praat met andere Arabische mannen. ‘De oude wijze mannen’ noemt een van de woonbegeleider ons weleens. Maar zo wijs zijn we niet hoor. Zij is wijzer dan wij!”
Keuken
“Die banken naast de receptie zijn mijn favoriete plek, maar ik kom ook graag in de keuken. Die is dag en nacht geopend en altijd schoon en opgeruimd, echt uniek. Als bewoners verhuizen naar een andere opvanglocatie hoor ik vaak dat ze de keuken zo missen. Die keuken is belangrijk voor ons. Eten koken en eten delen met anderen hoort echt bij onze Arabische cultuur.”
Lege dienbladen
“Toen mijn vrouw en ik een tijdje geleden Iraakse hapjes hadden gemaakt, wilden we die ook graag delen met COA-medewerkers. Zo wilden we laten merken dat we hun goede zorgen waarderen. Als asielzoekers kunnen we niet veel bieden, maar koken… dat kunnen we wel. Die eerste keer liep uit op een teleurstelling. Niemand wilde proeven. Dachten ze misschien dat onze hapjes niet hygiënisch waren bereid? Aan de begeleiders hebben we uitgelegd dat we met onze hapjes ook ‘dankjewel’ wilden zeggen. De keer erna liepen we met lege dienbladen terug naar de keuken. Dat was een prachtig moment.”
Nieuwe broek
“Heimwee naar Bagdad hebben we zelden. Hier voelen we ons veilig. Voor de ongeveer duizend asielzoekers in dit azc gelden dezelfde regels. Het COA discrimineert niet en voor ons is dat bijzonder. De Nederlandse mentaliteit sluit aan bij de onze. We hebben zelfs meer contact met Nederlandse dan met Arabische families. Die eerste contacten ontstonden bij de Meet & Eat. Intussen zijn we bevriend geraakt met zeven Nederlandse gezinnen. Zij nemen ons regelmatig mee op stap. Dan gaan we ergens lunchen of winkelen. We benadrukken altijd dat we echt niets nodig hebben. Maar dan krijg ik weer een telefoontje: ‘Sadeer, ga je mee Assen in? Je kunt wel een nieuwe broek gebruiken.’ En bij die gezinnen kunnen we onze verhalen kwijt. Ze leven echt met ons mee. Toen we uit Bagdad vertrokken zijn we alles kwijtgeraakt. In Assen voelen we ons weer gerespecteerd.”
Dit verhaal is gepubliceerd in december 2019.
